Het staat al maanden hoog op de New York bestsellers lijst, dat zegt in elk geval iets. En de titel kietelt, plus dat een aantal vrienden die het gelezen hadden maar bleven aandring dat ik het ook moest lezen. “Omdat de boodschap heel veel lijkt op wat jij altijd vertelt over Stoïcisme.”. Dus heb ik het ook maar gelezen:

En daar heb ik geen spijt van! Nee, het is niet hetzelfde als Stoïcisme. Het is een samenvatting van de conclusies waar een (relatief) jonge man toe is gekomen nadat alle wilde levensstijlen en geforceerd opgepept, nergens op gestoeld, positivisme hem niks blijvends positiefs had gebracht. Alleen maar een constant jagen op “highs” die steeds minder high voelden en werden afgewisseld door steeds langer durende “lows”. De conclusies komen in feite neer op: geef niks om alle oppervlakkige en materiële bevredigingen waar iedereen achteraan rent, maar alleen om dingen die er werkelijk toe doen en waar je ook werkelijk zelf echt iets aan kunt doen: jouw eigen attitude, je eigen voornemens en besluiten. Daarin komt hij heel erg dicht bij de stoïcijnse filosofie. De focus op bijna doelbewust afstevenen op negatieve pijnlijke ervaringen, omdat je daar een beter mens van wordt, slaat een beetje door. Zeker als je beseft dat het doel daarvan eigenlijk ook is dat je leert hoe je negatieve zaken uit je leven weg kunt laten. Negatieve dingen zijn dus blijkbaar toch negatief = dingen die je niet wil. Stoïcisme raadt je eerder aan de negatieve opties onder ogen te zien en er bewust rekening mee te houden (zelfs er van uit te gaan) dat jou die ook kunnen overkomen en in enige vorm op enig moment ook zullen overkomen. Daar leer je mee omgaan en het maakt je sterker. Een beter mens. Maar omdat het iedereen gaat overkomen dat er ook negatieve en vervelende dingen in je leven gebeuren (onvermijdelijk), is dat juist geen reden om het actief op te zoeken.

Maar verder een leuk boek. Een aanrader.