Op het jaarlijkse feestje van het NOC*NSF werd Tom Dumoulin, zoals verwacht, uitgeroepen tot Sportman van het jaar 2017. Vanwege het winnen van het WK tijdrijden, maar vooral natuurlijk omdat hij de eerste Nederlander sinds Joop Zoetemelk in 1980 is, die een grote ronde wint. Tijdens die beroemde 100ste Giro had Tom al laten zien dat hij alle kenmerken van een Stoïcijn in zich heeft met het “poepen (things you don’t control) en doorgaan” incident en op de avond van de uitreiking van deze sportprijs demonstreerde hij dat nog eens opnieuw.

In zijn dankwoord benadrukte hij vooral, dat het niet alleen een jaar van successen was geweest, maar dat hij het juist heel moeilijk heeft gehad met het omgaan met de nieuw verworven roem en de manier waarop dat zijn leven heeft veranderd. Een emotionele bekentenis met veel dank naar zijn vriendin, die hem er doorheen geholpen heeft.

Dat klinkt niet erg stoïcijns? Jawel hoor. Het stoïcisme ontkent niet dat je emoties hebt en probeert ook niet om deze te onderdrukken. Iedereen is emotioneel, het zou raar zijn om dat te ontkennen. Opnieuw: Things You Don’t Control !!! De keuze die je hebt is: hoe oordeel ik over mijn emotie en wat besluit ik om ermee te doen? Tom kiest ervoor om het hardop te benoemen, niet proberen het te verstoppen (wat toch niet lukt) en aan te geven dat hij, samen met zijn vriendin, werkt aan een manier om het een plaats te geven in zijn leven. De emotie is er, maar de reactie is niet emotioneel. De reactie is er eentje van het onder ogen zien van de emotie, beseffen dat die er nou eenmaal is en dat het niet zinvol (en constructief) is om te “willen” dat die er niet is, en vervolgens (samen) werken aan een manier om het een plaats te geven in zijn/hun leven. Dat is verstandig, actie gericht en constructief. Dat is Stoïcijns.